مقاله رسیده :تجلی توحید،اخلاق و شریعت در قیام امام حسین علیه السلام و یارانش” از احمدرضا احمدی”ناصح گلستانی”
کدخبر:۷۱۸۷۵
“تجلی توحید،اخلاق و شریعت در قیام امام حسین علیه السلام و یارانش”
احمدرضا احمدی”ناصح گلستانی”
البرزگلستان تمامی نهضت حسینی از لحظه حرکت از مدینه تا زمان شهادت در کربلا، غیر از خدایی بودن قیام، روحیه عرفانی سیرسلوک و رعایت مبانی و موازین و احکام شرعی دیده نمی شود. و این سه مرحله، همه ی فرهنگ قرآن و سنت را به خود اختصاص داده است، یعنی همه قرآن به این سه بخش تقسیم می شود.
از روایات استفاده می شود که قران و سنت،یا در باره خدا و خداشناسی و توحید است؛ یا مبانی تربیتی و اخلاق را بیان می کند و یا به احکام شرعی و باید ها و نبایدهای زندگی می پردازد که از آن بعنوان شریعت یاد می شود.
امام هفتم علیه السلام فرمود: چون رسول خدا (ص) وارد مسجد شد دید جماعتى گرد مردى را گرفته‌اند فرمود: چه خبر است گفتند علامه‌ایست. فرمود: علامه یعنى چه؟ گفتند: داناترین مردم است بدودمان عرب و حوادث ایشان و بروزگار جاهلیت و أشعار عربى. پیغمبر فرمود: اینها علمى است که تا دانش را زیانى ندهد و عالمش را سودى نبخشد، سپس فرمود: همانا علم سه چیز است: آیه محکم، فریضه عادله، سنت پا برجا، و غیر از اینها فضل است.
براستی حسین علیه السلام و یارانش از حرکت تا شهادت برای خدا قیام کرده اند و در حقیقت تفسیرعملی آیات قرآن مبنی بر قیام لله بوده اند.*۱
در کربلا. حتی یک مورد از رفتار عاشورائیان که دلالت بر خروج از حدودالله باشد سراغ نداریم.
توحید،اخلاق و توجه به شرع مقدس، در کربلا اساسِ ماندگاری آن بوده است.عمل صالح مومنانه در منش امام و یارانش در اوج بوده است.
اجماع نسخ تاریخ، نسبت به وصیت نامه امام حسین علیه السلام به برادر خود محمد بن حنفیه بر این است که آن حضرت در این وصیت نامه می فرماید:
«إِنّی لَمْ أَخرُجْ أَشِراً و لا بَطِراً و لا مُفْسِداً و لا ظالِماً، إِنَّما خَرجْتُ لِطَلَبِ إلاصلاحِ فی أُمَّهِ جَدّی، أُُریدُ أنْ آَمُرَ بالمَعروفِ و أنهی عَنِ المنکَرِ وَ اَسیرُ بِسیرَهِ جَدّی و أبی ؛ من برای جاه طلبی و کام جویی و آشوبگری و ستمگری قیام نکردم، بلکه برای اصلاح در کار امت جدم قیام کردم می خواهم امر به معروف و نهی از منکر و به شیوه جد و پدرم حرکت کنم».
بعقیده راقم این سطور این سخن حضرت دلالت بر “تجلی توحید،اخلاق و شریعت در قیام امام حسین علیه السلام و یارانش”دارد.
کربلا دانشگاه معرفت الله است که امام حسین علیه السلام استاد کامل مبانی توحیدی در آن میدان است.
لحظه به لحظه قیام حسینی،توحیدی است.
امام سجاد می فرماید، هنگامى که لشکر دشمن به جانب پدر بزرگوارم عزیمت کردند، دست به دعا و مناجات برداشت و عرض کرد: «اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فِی کُلِّ کَرْبٍ وَ رَجَائِی فِی کُلِّ شِدَّهٍ وَ …»
«پروردگارا تنها تو در تمام پیش‌آمدهاى ناگوار مورد اطمینان من هستی و در هر سختى به تو امید دارم و تو در هر پیش‌آمدى که براى من اتفاق مى‌افتد، یار و یاور من می باشی و اطمینان من به تو است. بسیارى از اندوه هایى که به من رو مى‌آورد و قلب را ناتوان مى‌کند و راه چاره را مسدود مى‌سازد و دوست مرا تنها می گذارد و دشمن شماتت مى‌نماید، همه را با توجه تو، بر خود هموار ساختم و به جز تو با دیگرى به میان ننهادم و به جز وصول به حضرت تو به دیگرى اعتنایى ننمودم و تو درب گشایش را به روى من گشودى و کلید همه نعمت ها به دست تو است و تو ملازم هر نیکی، و غایت و منتهای هر میل و رغبت هستی»*۲
امام در آخرین لحظات عمر خود نیز چنین با خداوند نیایش می کردند:
«صبراً على قضائِک یا ربّ لاإلهَ سواک، یا غیاثَ المستغیثین، مالی رَبّ سِواک ولا معبودَ غیرک، صبراً على حکمک یا غیاثَ مَن لا غیاثَ له، یا دائماً لا نفادَ له، یا محیى الموتى، یا قائماً على کل نفس بما کسبت احکم بینى وبینهم وأنت خیرُ الحاکمین»
«در مقابل قضا و قدر تو شکیبا هستم؛ ای پروردگاری که به جز تو خدایی نیست؛ ای فریاد رس دادخواهان که مرا جز تو پروردگار و معبودی نیست. بر حکم و تقدیر تو صابر و شکیبا هستم. ای فریاد رس آن که فریاد رسی ندارد. ای همیشه زنده ای که پایان ندارد. ای زنده کننده مردگان. ای خدایی که هر کس را با اعمالش می سنجی، در میان من و این مردم حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی»*۳
بنا بر مبانی اسلامی امام حسین علیه السلام از ساحت عصمت کبری برخوردار بوده است.و از حیث اخلاقی نیز نقصی در رفتار او دیده نشده و نقضی بین گفتار و رفتار او گزارش نشده است.
او و یارانش در کربلا سرسوزنی از اخلاق مداری خارج نشده اند.
تنگناهایی که دشمن برای کاروان کربلاییان ایجاد کرده حتی موردی مقابله بمثل را در سلوک امام و یارانش در میدان جهاد گزارش نکرده اند.
بنابر این امام حسین و یارانش را در اوج شرافت و مروت بوده اند.
بنا بر نقل موثق،در بین راه کربلا، یکى از اصحاب فریاد مى کشد: لا حول و لا قوه الا بالله، یا لا اله الا الله
یا اینکه: انا لله و انا الیه راجعون (ذکرى مى گوید) مى گویند: چه خبر است ؟ مى گوید: من به این سرزمین آشنا هستم ، سرزمینى است که در آن نخل نبوده ، مثل اینکه از دور نخل دیده مى شود، شاخه نخل است.
مى فرماید:خوب دقت کنید، آنهایى که چشم هایشان تیزتر است مى گویند: نه آقا نخل نیست ، آنها پرچم است ، انسان است، اسب است که از دور دارد مى آید.
خود حضرت نگاه مى کنند، مى گویند: راست مى گویید، کوهى است در سمت چپ شما، آن کوه را پشت خودتان قرار بدهید. حر است با با سپاهش.
مظهر مروت و الگوی ایثار فداکاری، در آن برهوت بی آب نینوا فتوت را در حد اعلای درجه به نمایش می گذارد.
فورا مى فرماید: آن آبها را بیاورید و اسبها را سیراب کنید، افراد را سیراب کنید. حتى خودشان مراقبت مى کنند که حیوانهاى
اینها کاملا سیراب شوند. تا بدانجا که فرمود:
اینها(اسب ها) اگر خسته باشند، با یک نفس سیر نمى خورند، بگذارید با دو نفس ، سه نفس آب بخورند.
این ماجرای تاریخی جز در خاندان با کرامت اهلبیت رخ نمی دهد و اینجاست که در حقیقت حسین علیه السلام را در قله مروت و مردانگی می توان دید.*۴
سومین مولفه تجلی در قیام امام حسین علیه السلام شریعت مرامی آن حضرت و یاران او است.
توجه به شریعت مقدس مرام مومنین است و امام معصوم علیهم السلام میزان اعمال مومنین هستند.
تا سخن بدرازا نکشیده است با نقل دو ماجرای تاریخی مشهور این باب را به پیان می بریم. موسی بن عمیر است که از پدرش نقل می کند که امام حسین(ع) در روز عاشورا به او فرموده است که در میان تمام اصحاب اعلام کند؛ اگر کسی دینی بر گردن دارد با امام حسین(ع) کشته نشود چون به فرموده رسول خدا(ص) در صورتیکه فردی دینی به گردن داشته باشد و کشته شود در روز قیامت از حسنات او کاسته می شود.
روایت و نقل دوم از عمیر انصاری است که می گوید امام حسین(ع) به او فرموده است میان مردم اعلام کند هرکس بدهکار است در رکاب امام حسین(ع) نجنگد چون هرکسی اگر از دنیا برود و دینی برعهده اش باشد و چاره ای برای آن نسنجیده باشد روز قیامت به دوزخ می رود.
پ.ن:
*۱:اصول کافی ، ج ۱ ، ص ۳۲ باب فضل العلم
*۲: ارشاد شیخ مفید ج۲،ص۰۹۶
*۳:سخنان امام حسین(ع)از مدینه تا کربلا
*۴: امام حسین از زبان علامه شهید مطهری
انتهای پیام
نوشته شده توسط البرزگلستان در چهارشنبه, ۰۴ مرداد ۱۴۰۲ ساعت ۷:۰۶ ق.ظ
