نشریاتی برای نخریدن/ایرج رمضانی کارشناس رسانه استان گلستان

کدخبر۴۶۲۹۱
البرز گلستان مطبوعات ابزار موثر روشنگری و رشد آگاهی توده مردم هستند و عوامل اصلی آن یعنی روزنامه نگاران در همه جای دنیا به عنوان افراد فرهیخته، روشنفکر ،مطالبه گر، آزادیخواه و مصلح سیاسی_ اجتماعی قلمداد می شوند .
روزنامه نگاران معمولا تحلیلگران قابلی هستند و در میان مردمان جامعه از اعتبار و اعتماد ویژه ای برخوردارند و نظرات آنها در رویدادهای سیاسی اجتماعی درسطح سیاستمداران و نخبگان تلقی می شود. البته این مهم ، نظر به وجود خط قرمز ها و دایره ورود این قشر به عمق آن در کشورهای مختلف تحدید می شود که در این شرایط، برخی ترجیح می دهند سکوت نمایند، شماری از روزنامه نگاران ضمن اعلام مواضع خود ، بخش مهمی از تحلیل را بیان نمی کنند ، و یا گروه دیگری با پذیرش تبعات آن، نظر خود را با شجاعت و صراحت اعلام می کنند.
در ایران هم مانند کشورهای دیگر روزنامه نگاران افراد موثر و شاخصی هستند و با رشد تکنولوژی وگسترش ارتباطات تا حدی توانسته اند با ارایه و نشر نظرات خویش افکار عمومی را به سمت خود جلب نمایند.
در همین راستا اما در استانها اوضاع به گونه ای دیگر رقم خورده است از این منظر که معنا و مفهوم روزنامه نگار، خبرنگار، سردبیر، ویزیتور، صفحه آرا، تایپیست ، دبیرسرویس و … درهم آمیخته شده است طوری که بیشتر این افراد خود را خبرنگار می دانند و در نشست ها و محافل با این عنوان خود را مطرح می نمایند . جالب اینجاست که برخی مدیران مسئول هم که از دانش روزنامه نگاری فقط از درصد آگهی خبر دارند نیز خود را با نام خبرنگار معرفی می کنند ، مدیرانی که نه تنها از محتوای نشریه خود خبر ندارند که حتی از تاریخ چاپ نشریه هم آگاه نیستند.
دلایلی مانند همین واگذاری مطلق ، عدم نظارت درست بر رسانه، و مهمتر از همه چاپ و انتشار برای دریافت یارانه دولتی به هر قیمت، باعث افت شدید سطح کیفی نشریات شده است .
بررسی ها نشان می دهد در سال ۹۷ حدود ۶۰۰ میلیون تومان و درسال ۹۸ مبلغ یک میلیارد و سیصد میلیون تومان یارانه نصیب رسانه های گلستان شده است . این ارقام جدا از مبلغ آگهی ها است، که اگر نگوییم بیشتر از یارانه ، اما بی گمان کمتر از آن هم نبوده است.
اما باید دید ۱۰۸ رسانه استان با ۷۰ نشریه مکتوب غیر دانشگاهی و ۳۸ پایگاه خبری تحلیلی و دو میلیارد یارانه و همین مقدار آگهی چه دستاوردی برای استان داشته و یا دارند . رسانه هایی که در بخش مکتوب حداقل از سهمیه پنج نفر بیمه دولتی نیز برخوردارند و با این حال بیشتر خبرنگاران نسبت به وضعیت بیمه خود بلاتکلیف هستند .
دستِکم در خصوص پایگاههای خبری که حدودا ۳۸ مجوز وجود دارد با یک جستجوی ساده می توان دریافت بار اطلاع رسانی عملا بر دوش چند رسانه محدود است و بسیاری از سایت ها سالی یکبار هم بروز رسانی نمی شوند . رسانه هایی که حدود ۴۰ درصد یارانه ها را به خود اختصاص داده اند.
در خصوص نشریات مکتوب اوضاع کمی دردناک تر است. از ۷۰ نشریه استان که ۴۰ مجوز آنها هفته نامه و روزنامه است بیشتر آنها صرفا به هنگام و به شرط داشتن آگهی و با تیراژ کمتر از ۱۰۰ نسخه منتشر می شوند .
با یک بررسی میدانی چند دقیقه ای در مرکز استان و شهر گرگان به نکته غم انگیز ماجرا پی می برید آنجا که خیلی از کیوسک های مطبوعاتی حتی نام نشریات محلی راهم نمی دانند چه برسد به اینکه نسخه ای برای فروش داشته باشند، حال اینکه در شهرستانها چه می گذرد ناگفته پیداست.
اکنون این سوال پیش می آید که براستی خروجی و دستاورد این همه هزینه برای حوزه رسانه در گلستان چه بوده است . چرا روزنامه نگاری به دکان داری تبدیل شده است که به جای روشنگری و مطالبه گری و حمایت از مردمان جامعه خویش فقط به این فکر می کنند که با هر روش، چند نسخه چاپ و منتشر کنند که از طریق درآمد آن امرار معاش نمایند.
واقعا اگر بنا بر گفته برخی انتشار نشریه صرفه اقتصادی ندارد پس چرا این همه نشریه وجود دارد و هرروز شاهد افزایش درخواست ها برای دریافت مجوز هستیم. انتشار روزنامه های ۱۶ صفحه ای رنگی با علم به اینکه هیچ فروشی ندارند چه توجیهی دارد . چرا به جز چند نشریه محدود هیچ کدام روی پیشخوان روزنامه فروشی ها نیست.
در خوشبینانه ترین حالت می توان گفت که همه نشریات در تیراژ بالا منتشر و به سرعت به فروش می روند اما این خودفریبی تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد. آنهایی که دم از مطالبه گری و صدای مردم بودن دارند تا کی می خواهند کج دار و مریز کار کنند و بالاخره چه زمانی این کشتی به گل نشسته را به ساحل امن برسانند .
با علم به تمام خلا های قانونی و نظارتی و مقررات ناقصی که در این حوزه وجود دارد و جای سوءاستفاده را برای برخی باز گذاشته است، اما از همه کسانی که برای خدمت به مردم ، توسعه و رشد آگاهی جامعه خود ، رسانه ای در اختیار دارند انتظار می رود با شجاعت و صداقت گام برداشته و تا دیر نشده دین خود را نسبت به این مردم ادا نمایند، مردمانی که همه سختی ها را به جان می خرند چرا که بر این باورند انسانهای شرافتمندی وجود دارند که چشم و زبان آنها هستند.

نوشته شده توسط البرزگلستان در جمعه, ۲۸ آذر ۱۳۹۹ ساعت ۷:۱۳ ق.ظ

دیدگاه