مقاله ای از فرشته سلطانی نویسنده کتاب آفاتِ آدابِ اجتماعی ( به بهانه روز جهانی سالمند)

به بهانه روز جهانی سالمند؛

البرز گلستان/روان شناسان معتقدند عشق حقیقی با پدر و مادر آغاز می شود و با آنان پایان می پذیرد. هر عشقی غیر از محبت والدین به فرزندان مبتنی بر داد و ستد و محاسبات عقل گرایانه است.

ما عمدتاً پس از فوت و فقدان والدینمان است که به وابستگی عمیق خود به آنان و حمایتی که از آنان دریافت میکردیم پی میبریم و آنجاست که این خلاء ما را با فروپاشی عمیق عاطفی و روحی مواجه می کند.

سالمندان را به زندگی تان وارد کنید…

انسانها در دوره سالمندی بیش از هر دوره دیگری در زندگی، نیازمند قرار گرفتن در بطن ارتباطات خانوادگی و دوستانه هستند.

وقتی گفته می شود سالمندان را به زندگیتان وارد کنید؛ مقصود از زندگی لزوماً خانه شما نیست. ممکن است سالمندان در خانه مستقلی از شما زندگی کنند اما ارتباط مستمر، موثر، سازنده و نشاط بخش شما با آنان، به معنی دیده شدن آنان در گوشه ای از زندگی شماست و این مساله ای است که می بایست فرزندان شما بیاموزند.

اگر مایلید که در دوران سالمندی چون جزیره ای جدا افتاده از فرزندانتان نمانید؛ با ارتباط سالم و سازنده با سالمندان خانواده، ضرورت، اهمیت و کیفیت این ارتباط را به فرزندانتان بیاموزید.

همچنین اگر امکان مراقبت از سالمندتان را ندارید؛ سپردن او به سرای سالمندان را به عنوان آخرین گزینه ممکن بررسی کنید.

تجربه نشان داده است مردم و به خصوص سالمندان در ایران نگرش مثبتی نسبت به سرای سالمندان ندارند.

شاید جایگزینی مراکزی مانند باشگاه سالمندان که کهنسالان را برای ساعاتی از روز مورد پوشش آموزشی، رفاهی و تفریحی قرار دهد و شب هنگام آنان را به آغوش خانواده بازگرداند، نهاد موفق تری از سرای سالمندان باشد.

سرای سالمندان به مفهومی که در ایران از آن مستفاد می شود؛ تنها مناسب افرادی است که از حیات نباتی برخوردارند و هیچگونه درکی برای دریافت و فهم شرایط محیطی خود ندارند نه سالمندی که هنوز زنده است و زیستن او را می زیبد و نه فقط زنده بودن!

با سالمندان خود به گونه ای رفتار کنید که می خواهید فرزندانتان در دوران کهنسالی تان، با شما رفتار کنند.
بخشی از کتاب آفاتِ آدابِ اجتماعی

نوشته ی فرشته سلطانی

 

نوشته شده توسط البرزگلستان در یکشنبه, ۱۶ مهر ۱۳۹۶ ساعت ۴:۴۶ ب.ظ

۱ نظر

نظر -49 - 0 از 1اولین« قبل بعد  » آخرین 
  1. 0

    درودبرشما.به گمان من این نوشتار در باب عشق حقیقی فقط مختص والدین به فرزند است و …به هیچ عنوان بار علمی نداره.بویژه اینکه به این عقیده رابه روانشناسان استناد کردند که این یک مغلطه است و سپس بلافاصله بااین تناقض خواننده رامواجه میکنه که چنانچه میخواهید کودکتان با شما رفتار مناسبی در آینده داشته باشه پس اکنون شمابا والدینتان رفتار شایسته کنید.اگر این معامله نیست پس چیست؟ من بعنوان یک والد هرگز و هرگز و هرگز به خودم این اجازه را نمیدم که از فرزندم توقع بیجا داشته باشم و باری اضافه بر دوش زندگی او باشم.

نظر -49 - 0 از 1اولین« قبل بعد  » آخرین 

دیدگاه